Dindi van der Hoek (autonoom fotografe en beeldend kunstenares)
Expositie `Drie Fotografen`, 30 oktober tot en met 30 november 2008
Ondoorgrondelijke verschijningen - Dindi van der Hoek
Ordening, vervorming en gelaagdheid. De balans tussen constructie en toeval. Het fascineert haar mateloos. Iets laten gebeuren wat niet kan. Spelen met toeval. En soms: het afdwingen ervan. En dan ook nog in staat het onverwachte waar te nemen. Ze studeerde in 1999 af aan de Willem de Kooning Academie en het Piet Zwart Instituut en laat zich vooral inspireren door schilders als Francis Bacon en Caravaggio.
Verdwijnen en verschijnen
Dindi van der Hoek (31), beeldend kunstenares en autonoom fotografe, is altijd op zoek naar tweedeling, naar innerlijke tegenstrijdigheid: “Er is altijd een keerzijde in het beeld. Dat wat in eerste instantie sprookjesachtig esthetisch lijkt, wordt naarmate de kijker het beeld tot zich door laat dringen, gefrustreerder en maakt een destructieve wending.”
Het is alsof ze ons via haar lens een blik gunt in een andere, raadselachtige wereld, die voorbij ons bewustzijn ligt. Haar watermuzes lijken het ene moment gelukzalig in het water te zweven; het volgende moment is het alsof ze naar adem happen omdat het omringende water hen dreigt te verstikken.
Onder het wateroppervlak werkt Dindi met reflecties en waterspiegelingen. Haar modellen bevinden zich onder of half boven water.
Het verdwijnen en verschijnen, het verhullen en het onthullen.
De kunstenares hanteert een specifieke beeldtaal waarbij ze haar foto’s onder water ensceneert. Vanuit archetypische figuren als waternimfen en literaire personages als Shakespeares Ophelia, verbeeldt ze nu meer en meer een op zichzelf staande expressie die ze door kostumering en belichting naar haar hand zet. De vervreemding van de lichamelijkheid in haar werk is verrassend doordat de zwaartekracht en ruimtelijkheid onder water gedeeltelijk wordt opgeheven. Lichtval en reflectie vertonen ook een andere wetmatigheid dan we gewend zijn. Haar actuele serie ‘De dochters van mnemosyne’ toont foto’s die een bijna abstracte kwaliteit krijgen. Als kijker word je geconfronteerd met beelden die tegelijkertijd intiem en intimiderend van aard zijn. Deze innerlijke tegenstrijdigheid geeft haar werk een onmiskenbaar karakter. De technische zorgvuldigheid en de doordachte composities tonen aan dat Dindi van der Hoek een beeldtaal beheerst die voor haar nauwelijks geheimen kent, maar die voor de beschouwer altijd raadselachtig is.
Balans tussen constructie en toeval
De afgelopen acht jaar heeft zij een professionele beroepspraktijk als beeldend kunstenaar ontwikkeld met een eigenzinnig fotografisch oeuvre en langzaam aan groeit ze toe naar een balans tussen spontaniteit en constructie, waar het toeval nog steeds een plek in heeft: “Ondanks het ensceneren dat ik nu doe, hoop ik altijd dat er iets gebeurt wat ik niet kan bedenken. Ik wacht onder water op een cadeautje.”
Een sluier opgelicht
Het is telkens een verrassing welke figuur zich aandient. Alsof het water een sluier is die een andere wereld oplicht, een wereld vol oerbeelden en archetypen over het mysterie van het vrouwelijke, met de lens als verbinding tussen idee en vorm. Alsof Medusa en de Crucifix, maar ook andere oerfiguren, zich aan haar laten zien. Daarbij verwijst Dindi graag naar de kunstgeschiedenis of sprookjes en mythen, zoals Roodkapje en Rapunzel: “De figuren dienen zich aan. Ik creëer de gelegenheid om het zich te laten aandienen. En dat is kunstenaarschap: om het te laten gebeuren.”
De beelden vertellen over haar eigen lichaam, haar eigen vrouwelijkheid, vooral in metaforische zin: “Ik denk dat het altijd over mezelf gaat, soort zelfportret, maar dan niet van mezelf, geen foto van mezelf, maar een beeld.“
